مجله فیلم MegacineFilmes | هر آنچه از فیلم و سینما و دنیای بازیگری وجود دارد
پیرپسر فیلمی در ژانر تریلر روان‌شناختی به نویسندگی و کارگردانی اکتای براهنی و تهیه‌کنندگی بابک حمیدیان است. در این مطلب، وب سایت مگزین فیلم شما را با فیلم پیر پسر، آشنا می‌کند. تا پایان همراه ما باشید.
فیلم پیر پسر
فیلم سینمایی «پیرپسر» به نویسندگی و کارگردانی اکتای براهنی، دومین تجربه بلند سینمایی او پس از «پل خواب» است؛ فیلمی پرتنش، روان‌شناختی، و تلخ که در دل فضایی مه‌آلود از روابط خانوادگی مسموم، به کالبدشکافی پدیده پدرسالاری، زخم‌های روانی و شکستِ ارتباطات انسانی می‌پردازد. این فیلم محصول سال ۱۴۰۰ است و تهیه‌کنندگی آن را بابک حمیدیان بر عهده داشته است.
پیر پسر
براهنی مانند فیلم پیشین خود، «پل خواب»، این بار نیز از ریشه‌های ادبی روسی بهره برده است. اشاره مستقیم به «برادران کارامازوف» داستایفسکی در فیلم بی‌دلیل نیست: پدر فاسدی که بر پسران سایه انداخته، جدال بین برادری خشن و برادری خاموش، کشمکش بر سر میراث، و حضور مرگ به‌عنوان گریزگاه اخلاقی.
فیلم به‌صورت تدریجی رازها را عیان می‌کند. دیالوگ‌ها، برخلاف ظاهر ساده‌شان، حامل دردهای فروخورده و خاطراتی تاریک‌اند. هر کدام از شخصیت‌ها لایه‌هایی دارند که در طول فیلم از هم باز می‌شوند. علی، زخمی و خشونت‌طلب؛ رضا، گرفتار وسواس و افسردگی؛ و غلام، پدری که همچنان در نقش «مالک مطلق» فرو رفته و حتی در هنگام مرگ هم نمی‌خواهد از این قدرت دست بکشد.
بازیگران فیلم پیر پسر
حامد بهداد، لیلا حاتمیف محمد ولی زاده، و با هنرمندی حسن پورشیرازی وبا حضور بابک حمیدیان، محمدرضا داوود نژاد، رضا رویگری، فهیمه رحیم نیا، وحید قاضی زاهدی، علی رحیمی، هژیرسام احمدی، مهسا باقری، میثم غنی زاده، مهری کاظمی، وحید رحمتی، آرش آقابیک، شقایق فریاد شیران و… بازیگران پیر پسر هستند.
حسن پورشیرازی، در نقش غلام، به‌طرزی بی‌نظیر تصویر یک پدر فروریخته را به نمایش می‌گذارد. پدری کهنه، تنها، خودشیفته و معتاد، که گویی با هر حرکتش، نفرتی تلنبارشده را بر دو پسرش آوار می‌کند. لحظات خنده‌دار و ترسناک او به یک اندازه تأثیرگذارند.
حامد بهداد در نقش علی، عصاره‌ای از خشم فروخورده را با انفجارهای لحظه‌ای ترکیب می‌کند. بازی او، گاه کنترل‌شده و گاه مهارنشدنی، مکملی عالی برای شخصیت رضا (با بازی محمد ولی‌زادگان) است که نوعی سکوت و ترس مرموز را به تصویر می‌کشد. لیلا حاتمی، با حضوری کوتاه اما پُرمعنا، نقش زنی را بازی می‌کند که شاید تنها نماینده امید در این خانهٔ فروریخته باشد.
داستان فیلم پیر پسر
در خانه‌ای قدیمی در دل تهران، سه مرد با گذشته‌های زخمی و خاطراتی فرسوده هم‌خانه‌اند: غلام (با بازی حسن پورشیرازی)، پدر سخت‌گیر، معتاد و خودمحور، و دو پسرش علی (حامد بهداد) و رضا (محمد ولی‌زادگان) که حاصل دو ازدواج متفاوت‌اند. علی، مردی میانسال با خلق‌وخویی انفجاری، و رضا، جوانی آرام‌تر اما پر از نفرت فروخورده، درگیر فرسایشی دائمی با پدری‌اند که همچون سایه‌ای سمی بر تمام زندگی‌شان سنگینی می‌کند.
پیرپسر، با دیالوگی جسورانه و شوکه‌کننده آغاز می‌شود: «بکشیمش؟» رضا این پیشنهاد را به علی می‌دهد. در همین جمله، تماشاگر درگیر بحرانی عمیق می‌شود؛ خانه‌ای کهنه که دیگر مأوا نیست، بلکه صحنه یک فاجعه در حال فوران است.
فیلم سینمایی پیر پسر
در روزهای اخیر، فیلم ایرانی «پیرپسر» با هجمه‌هایی گسترده از سوی جریان‌های تندرو و محافظه‌کار مواجه شده است. از انتشار اسپویل توسط مقامات رسمی تا توهین‌های شدید کلامی و درخواست برای توقیف، همه‌چیز حکایت از تلاشی هدفمند برای حذف فیلم دارد. امیر سیاح، معاون مرکز ملی فضای مجازی، صراحتاً بخش‌هایی از داستان فیلم را در فضای مجازی منتشر کرد تا ضربه‌ای به فروش آن وارد کند. حسین دهباشی نیز با ادبیاتی زننده و تهاجمی، وجود فیلم را توهینی به خانواده ایرانی دانست.
حمید رسایی، نماینده مجلس، صراحتاً اعلام کرد فیلم با هدف تخریب نهاد خانواده و ولایت پدر ساخته شده و وعده بررسی آن در کمیسیون فرهنگی مجلس را داد. مسعود فراستی هم در یکی از شدیدترین حملات خود، فیلم را «یکی از کثیف‌ترین آثار سینمای فارسی» نامید.
در مقابل، سینماگران و نهادهای صنفی واکنش نشان دادند. کانون کارگردانان سینمای ایران با صدور بیانیه‌ای از فیلم حمایت کرد و ضمن محکوم کردن فشارهای بیرونی، اعلام کرد: «شرمتان باد، سیه‌فکران ضد سینما و هنر». ایسنا نیز این بیانیه را منتشر کرد و به موج حمایت‌ها از فیلم دامن زد.
سخنگوی دولت، فاطمه مهاجرانی، در حمایت از فیلم نوشت: «هنر قرار نیست همیشه دل‌نشین باشد؛ گاهی فقط قرار است ما را وادار به فکر کند.»
دانلود فیلم پیر پسر ایرانی
«پیرپسر» با فضایی تلخ و پرتنش، یکی از آثار جسورانه‌ی سینمای ایران محسوب می‌شود. فضاسازی تاریک و روابط پیچیده شخصیت‌ها، نمایانگر جامعه‌ای است که در سایه‌ی استبداد، خشونت و سرکوب به فروپاشی اخلاقی و روانی دچار شده است. این فیلم اجازه‌ی حضور در بخش رقابتی جشنواره فجر را پیدا نکرد، اما ۲۰ بهمن ۱۴۰۳ در بخش ویژه‌ی جشنواره به نمایش درآمد.
نقد فیلم پیر پسر
- وانیا کالوجرچیچ، مدیر جشنواره روتردام، فیلم را با تراژدی‌های شکسپیری مقایسه کرد و آن را یک نمایش مدرن از «پدرکشی» دانست.
- ویکتور فراگا، منتقد دِلاکلاپ، نوشت که فیلم در نیمه اول با معماری شخصیتی درخشان آغاز می‌شود اما در نیمه دوم به دام روایت‌پردازی شعاری می‌افتد.
- مریم فیلپات (The Reviews Hub) نوشت که فیلم با وجود نقاط قوتش، گاهی دچار ریتم کند و ملودرام‌زدگی می‌شود.
- رضا صائمی، منتقد ایرانی، بازی پورشیرازی را درخشان و سزاوار سیمرغ دانست و فیلم را یکی از تلخ‌ترین تجربه‌های سینمایی سال خواند.
- فهیم، منتقد دیگر فجر، با وجود اشاره به تابوشکنی‌های محتوایی، پیرپسر را فاقد انسجام دراماتیک کامل توصیف کرد.
موسیقی فیلم پیر پسر
موسیقی فیلم توسط حسام ناصری ساخته شده و یکی از ارکان اصلی در ساخت اتمسفر خفه‌کننده فیلم است. صدای ویولنسل، خش‌خش‌ها، و افکت‌های صوتی تیره، همه‌چیز را در بستری از اضطراب مزمن قرار می‌دهد. فیلم‌برداری اثر نیز با دوربین‌های ثابت، قاب‌های محدود، و نورپردازی سایه‌دار، حس گرفتار بودن را به تماشاگر منتقل می‌کند.
جوایز فیلم پیر پسر
پیرپسر در جشنواره فیلم روتردام ۲۰۲۴ در بخش «پرده بزرگ» به نمایش درآمد و جایزه بهترین فیلم را از آن خود کرد. سپس در جشنواره ترانسیلوانیای رومانی، جایزه بهترین بازیگر مرد به حسن پورشیرازی رسید. حضورهای متعدد فیلم در جشنواره‌های اروپایی، آمریکایی و آسیایی، از جمله لندن‌بریز، نیویورک، و گالوی ایرلند، نشان داد که سینمای ایران همچنان توانایی تولید آثاری جسورانه و هنرمندانه دارد، حتی اگر در داخل کشور با سد سانسور و محافظه‌کاری روبه‌رو شود.
اکران فیلم پیر پسر
با وجود موفقیت‌های جهانی، فیلم تا مدت‌ها در ایران مجال نمایش نیافت. سرانجام در بهمن ۱۴۰۳، در بخش غیررقابتی جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد؛ آن هم بدون هیچ‌گونه ممیزی، تنها برای اهالی رسانه. بازخوردهای آن‌چنان مثبت بود که فشار افکار عمومی برای اکران عمومی بالا گرفت. فیلم از خرداد ۱۴۰۴ روی پرده رفت و در هفته نخست، با وجود تبلیغات محدود، با استقبال روبه‌رو شد.
تماشای فیلم پیر پسر
«پیرپسر» فیلمی نیست که تنها دیده شود؛ باید آن را تحمل کرد. این اثر روایتی است از فرسایش عاطفه، از خشونت ناگفته، از سکوت‌های کشنده، و از خانه‌ای که به‌جای پناه، به زندان تبدیل شده. براهنی در دومین تجربه سینمایی‌اش، بلوغی زودرس از خود نشان داده و اثری خلق کرده که چه در فرم و چه در محتوا، در حافظه مخاطب باقی می‌ماند. فیلمی دربارهٔ خانواده، اما نه خانواده‌ای آرمانی؛ بلکه خانواده‌ای که سال‌هاست در حال فروپاشی است و شاید هیچ‌گاه وجود نداشته.
⏬مقالات پیشنهادی⏬
